'Ολα ξεκίνησαν...

...ένα καυτό μεσημέρι του Ιουλίου.
 Εγώ ήμουν διακοπές στην Φολέγανδρο και η κόρη μου είχε μείνει να κρατήσει το μαγαζί.Θα ερχόταν τον Αύγουστο μαζί με τον άντρα της για τις καθιερωμένες μας διακοπές στο " μαγικό νησί ".
  Κάθε μέρα με έπαιρνε τηλέφωνο καμιά 20αριά φορές γιατί δεν μππορούμε ούτε στιγμή η μια απο την άλλη.Εκείνη λοιπόν την ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΜΕΡΑ αφού τα είχαμε πει όλα τα νέα , η κόρη άρχισε να κομπιάζει... 
 - μαμά , θέλω να σου πω κάτι γιατί δεν μπορώ να το κρατήσω και να μην στο πω...
- μαμά είμαι ΈΓΚΥΟΣ ! ! !
Χριστούλη μου τι ήταν αυτό; ( Βέβαια η κόρη μου ήταν παντρεμένη αρκετούς μήνες και όλο αυτό τον καιρό την άκουγα συχνά πυκνά να λέει "ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ;" , αλλά όλα αυτά ανακατεύονταν στο μυαλό μου σαν πολύ μακρινά. Ε, κάποτε θα έμενε έγκυος η κόρη μου και θα έκανα εγγονάκι..αλλά κάποτε..)
  Τώρα όμως ήταν γεγονός , η κορούλα μου , το μωρό μου , το κοριτσάκι μου θα έκανε μωρο.Σκεφτόμουν "...αφού εμένα η κόρη μου ακόμα είναι μικρή.."(27 χρονών μικρή δεν το λες)
Αφού πλάνταξα λοιπόν στο κλάμα απο τη χαρά μου βέβαια περίμενα μέρα με τη μέρα , ώρα με την ώρα να έρθει το παιδάκι μου.
  Αυτή τη φορά δεν περίμενα δύο αλλα τρεις...
Όταν ήρθαν επιτέλους στο νησί  η κόρη μου έβγαλε να μου δείξει το υπερηχογράφημα .
 -Μαμά , να το μωρό μας ! Αυτό εδώ είναι !
Κοίταξα και γω και τι να δω ; ΜΙΑ ΩΡΑΙΌΤΑΤΗ ΜΑΥΡΟΥΛΗ ΚΟΥΚΙΔΑ...Είναι δυνατόν αυτή η κουκίδα που έμοιζε με φασόλι μαυτομάτικο να ήταν το εγγονάκι μου; Εγώ αυτά τα πράγματα δεν τα ήξερα , ούτε υπερηχογραφήματα κάναμε , ούτε ξέραμε τίποτα.Περιμέναμε πως και πως να γεννήσουμε για να δούμε τι φύλο ήταν το παιδί που είχαμε στην κοιλιά μας.
  Όσο πέραγε ο καιρός η κουκίδα μεγάάάάάλωνε ..και σιγά σιγά απέκτησε και ποδαράκια και χεράκια και κουνιότανε κιόλας.Εγώ σε κάθε εξέταση μέσα(!!!) να φοράω τα γυαλιά μου και να κοιτάω καλά καλά σα χαμένη την οθόνη του υπολογιστή μην τυχόν και μου ξεφύγει καμιά κίνηση.Έβλεπα την κοιλία της κόρης μου να μεγαλώνει και προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ήταν αυτό το πλασματάκι.Είχα φοβερή αγωνία για ΟΛΑ. Φοβόμουν για την κόρη μου , φοβόμουν για το μωρό.

  Αλλά ευτυχώς ο καλός Θεούλης μας βοήθησε(και πάντα να βοηθάει όλες τις εγκυούλες να μην παθαινουν τίποτα κακό) και τίποτα κακό δεν συνέβει μέχρι να έρθει η πολυπόθητη μέρα ΤΟΚΕΤΟΥ... η οποία είναι μια άλλη εμπειρία της ζωής μου...και θα σας την διηγηθώ σύντομα!!

                                                                                                                           with love Μαρίνα