Βασικά γιατί κακομαθαίνουμε τα εγγονάκια ενω τα παιδάκια τα είχαμε στην τσίτα με τα όχι και τα μη?? χμμμμ...το σκέφτομαι απο δω το σκέφτομαι απο'κει και σε ένα πράγμα καταλήγω...
" ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΠΑΙΔΙ " και αφού πλεον εχω πάρει σύνταξη απο τα μαμαδίστικα καθήκοντα μου...μπορώ να δώσω όλο μου το είναι στο εγγονάκι μου, δίχως περιορισμούς , δίχως τον φόβο μην κακομάθω το παιδί μου και μετα τι θα γινω...!!Οι παππούδες μπορούν πλέον να ξενοιάσουν, να εμπιστευτούν τα παιδιά τους στο γονεικό ρόλο, και να απολαύσουν μια τρυφερή σχέση με τα εγγόνια τους, κάνοντας από κοινού και καμιά σκανταλιά. Κοινως με το άλλοθι την ΓΙΑΓΙΑΚΑΣ. Μιας γιαγιάκας που αγαπάει χωρίς όρια!!
Άραγε...πρέπει να θέτουμε όρια και αν ναι με ποιο τρόπο και ως που??
Οι παππούδες, λειτουργούμε πια με το εγγόνι μας, απενοχοποιημένα, από το αίσθημα της ευθύνης για το «τι άνθρωπο θα βγάλουμε στην κοινωνία». Θεωρούμε πώς έχουμε κάνει το χρέος μας και αφήνουμε την σκυτάλη ολόκληρη στα παιδιά μας. Εμείς, έχουμε κάθε καλή διάθεση για να παίξουμε με το εγγόνι μας, να το χαρούμε, να συνωμοτήσουμε μαζί του, να το «κακομάθουμε»! Λαχταράμε την αγκαλιά μαζί του, δίνουμε σ’ αυτό όλο μας το συναίσθημα και ξαναγίνομαστε με αφορμή αυτό το παιδάκι το ίδιο παιδιά με εκείνο!
Η γιαγιά και ο παππούς είναι «bonus» στη ζωή κάθε παιδιού γιατί η άνευ όρων σχέση που θα δημιουργήσουμε μαζί του σε συνδυασμό με την αγωγή και τα όρια που θα τηρήσουν οι γονείς, δημιουργούν μία ισορροπία απόλυτη.
Η ζωή στην πραγματικότητα, δεν είναι καλώς ή κακώς μόνο ελευθερία, ή μόνο κανόνες. Ο σωστός – ισορροπημένος συνδυασμός και των δύο, μεγαλώνει ανθρώπους ευτυχισμένους και γεμάτους!
" ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΠΑΙΔΙ " και αφού πλεον εχω πάρει σύνταξη απο τα μαμαδίστικα καθήκοντα μου...μπορώ να δώσω όλο μου το είναι στο εγγονάκι μου, δίχως περιορισμούς , δίχως τον φόβο μην κακομάθω το παιδί μου και μετα τι θα γινω...!!Οι παππούδες μπορούν πλέον να ξενοιάσουν, να εμπιστευτούν τα παιδιά τους στο γονεικό ρόλο, και να απολαύσουν μια τρυφερή σχέση με τα εγγόνια τους, κάνοντας από κοινού και καμιά σκανταλιά. Κοινως με το άλλοθι την ΓΙΑΓΙΑΚΑΣ. Μιας γιαγιάκας που αγαπάει χωρίς όρια!!
Άραγε...πρέπει να θέτουμε όρια και αν ναι με ποιο τρόπο και ως που??
Οι παππούδες, λειτουργούμε πια με το εγγόνι μας, απενοχοποιημένα, από το αίσθημα της ευθύνης για το «τι άνθρωπο θα βγάλουμε στην κοινωνία». Θεωρούμε πώς έχουμε κάνει το χρέος μας και αφήνουμε την σκυτάλη ολόκληρη στα παιδιά μας. Εμείς, έχουμε κάθε καλή διάθεση για να παίξουμε με το εγγόνι μας, να το χαρούμε, να συνωμοτήσουμε μαζί του, να το «κακομάθουμε»! Λαχταράμε την αγκαλιά μαζί του, δίνουμε σ’ αυτό όλο μας το συναίσθημα και ξαναγίνομαστε με αφορμή αυτό το παιδάκι το ίδιο παιδιά με εκείνο!
Η γιαγιά και ο παππούς είναι «bonus» στη ζωή κάθε παιδιού γιατί η άνευ όρων σχέση που θα δημιουργήσουμε μαζί του σε συνδυασμό με την αγωγή και τα όρια που θα τηρήσουν οι γονείς, δημιουργούν μία ισορροπία απόλυτη.
Η ζωή στην πραγματικότητα, δεν είναι καλώς ή κακώς μόνο ελευθερία, ή μόνο κανόνες. Ο σωστός – ισορροπημένος συνδυασμός και των δύο, μεγαλώνει ανθρώπους ευτυχισμένους και γεμάτους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Απόψεις,Σχόλια & Εμπειρίες